É orixinario de China ou India e empezouse a cultivar hai máis de 2.500 anos. A partir do século XV os árabes difundírono pola conca mediterránea. En España introduciron a laranxeira amarga e o limoeiro, empregándose como plantas ornamentais. Non foi ata o século XVIII cando se iniciou o gusto e a afección polo consumo da laranxa e o limón.
Convén elixir aqueles limóns que parezan pesados para o seu tamaño, coa casca lisa, firme, brillante e de cor amarela intensa. As pequenas manchas marróns que poden ter os limóns non afectan o sabor, pero si se deben descartar os limóns brandos ou desecados.
As posibilidades do limón son moi amplas. É un excelente alimento que dá sabor á comida e acompaña a peixes e mariscos, tanto en preparacións en cru, como cocidos. Seguro que o probaches con ostras, ameixas ou mexillóns. Resulta fundamental na elaboración de salsas, nos peixes ao forno e é excelente na preparación de limoadas frescas ou de sorbetes e granizados para o verán.
Os limóns pódense conservar perfectamente e durante varias semanas a temperatura ambiente sen usar o frigorífico. E se os metes na neveira pódense conservar ata un mes!
Antigamente, os europeos coñecían os amorodos da especie Fragaria vesca, pero os españois descubriron en Chile a especie Fragaria chilonensis e, posteriormente, con estas dúas especies obtívose o fresón, de maior tamaño e máis resistente.
Os amorodos hai que asegurarse de que sexan brillantes e frescos. A cor depende da variedade, polo que, non te asustes se ves que os extremos son máis claros ou esbrancuxados, serán igual de deliciosos que os de aspecto máis avermellado. Os fresóns son unha variedade dos amorodos. Podes seguir estes sinxelos consellos para seleccionalos na froitaría do teu Gadis más próximo.
Non se deben manipular os amorodos en exceso e tampouco expoñelos á calor. Ademais, hai que lavalos no último momento antes de servilos para que conserven todas as súas propiedades. Os amorodos e fresóns son deliciosos cando se toman ao natural, cun pouco de pementa ou con zume de laranxa, limón ou un bo vinagre balsámico para realzar o seu sabor. Tamén son exquisitos con iogur natural!
Os amorodos consérvanse mellor se se gardan no frigorífico ou nun lugar fresco, escuro e ventilado, o máis separado os uns dos outros. Podes usar unha fonte ampla ou un prato baixo, por exemplo. Nestas condicións pódense conservar ata catro ou cinco días, se non están moi maduros. E non elimines o talo ata o momento do consumo, axudará a que estean máis fresquiños.
O níspero cultivábase fai uns 3.000 anos no Mar Caspio e chegou a Grecia no ano 700 a. C., estendéndose a Roma. O níspero foi un cultivo moi importante durante o Imperio Romano e a Idade Media. Podedes ver este vídeo sobre curiosidades desta froita.
Deben estar enteiros, sans, coa cor da pel uniforme, e non deben ter áreas brandas ao facer presión cos dedos. É importante seleccionar esta froita madura e coa carne firme e ben coloreada.
O delicioso sabor do níspero gusta á maior parte das persoas. Ademais é fantástico para todas as idades! Para comelo debe estar totalmente maduro, se non resultará acedo. A forma de pelalo é moi sinxela: tírase do pedúnculo cara abaixo co fin de despegar a pel, e a continuación sepárase o resto da pel. É unha froita fantástica para facer xeleas, compotas, marmeladas e confeituras, aínda que o seu consumo desta maneira debe realizarse de forma moderada polo alto nivel de azucre.
Mellor forma de almacenaxe .O níspero, unha vez maduro, ha de consumirse canto antes, e ata entón pódese conservar nos caixóns da neveira.
As primeiras referencias sobre o cultivo do albaricoque remóntanse ao ano 3000 a. C. en China. España é un importante produtor, na conca mediterránea iniciouse o seu cultivo.
É unha froita que se debe tratar con coidado, un pequeno golpe prexudícalle, mánchao e dá lugar a que se estrague máis rápido. O albaricoque está no seu punto cando, ao facer presión suavemente entre dous dedos, está brando.
O albaricoque pódese tomar de moitas maneiras: só, pelado ou con pel, en ensalada, macedonia, cócteles, marmeladas, repostería, sorbetes e xeados, como aperitivo, ensaladas... Dado o seu exquisito doce e a súa fragrancia, os albaricoques consómense como froita fresca ben maduros. Tamén se poden deixar secar sen óso e obtéñense os orellóns ou se poden preparar marmeladas. Podes ler máis sobre os seus mitos e verdades nutricionais aquí.
Consérvanse ben no frigorífico protexidos por unha bolsa de tea de reixa ou malla.
O orixe da nectarina non está claro. Está ligado a China e a países orientais no 2000 a. C. Durante anos pensouse que foi o resultado dun enxerto na árbore do melocotón, pero existen dúbidas respecto diso.
A nectarina é unha froita moi fráxil. Débese elixir aquela que teña a pel lisa e brillante. Se está moi dura pode indicar que non madurou o suficiente ou que non vai resultar con moito zume.
O nome de nectarina provén do seu singular sabor e doce, xa que o seu néctar é diferente ao do resto das froitas. O seu valor nutricional é moi parecido ao pexego e ao incorporala á dieta mellorará o tracto intestinal. Pódese consumir ao natural, con ou sen pel, engadíndoa a un iogur, con zume de laranxa ou elaborar unha marmelada baixa en azucre.
O seu contido en azucre non aumenta unha vez que se colleitaron, polo que é importante recollelas ben maduras. Se están listas para consumir pódense gardar no caixón da neveira un par de días para que estean fresquiñas. En cambio, se están un pouco duras pódense deixar no froiteiro sen refrixeración.
O pexego é orixinario de China e pasou a Europa. Desde aquí estendeuse a América. Foi introducido en Roma nos días de Augusto e estaba considerada unha froita excepcional. Durante a Idade Media o seu nivel considerouse inferior, pero a súa popularidade volveu aumentar pouco tempo despois.
O pexego e as súas variedades poden ser gozados de moitas formas: sós, pelados ou con pel, en ensalada, macedonia, cócteles, marmeladas, repostería, sorbetes e xeados, etc. Un truco para pelar os pexegos é mergullalos en auga fervendo medio minuto, despois arrefríanse na auga da billa.
O pexego tamén é consumido como froito seco: os orellóns. Para a súa preparación, os pexegos frescos, son mergullados alternativamente en auga fría e quente, co fin de facilitar a separación da pel. Despois pártense pola metade, quítaselles o óso e, posteriormente, desécanse. Anímaste a facelos en casa?O pexego tamén é consumido como froito seco: os orellóns. Para a súa preparación, os pexegos frescos, son mergullados alternativamente en auga fría e quente, co fin de facilitar a separación da pel.
Os froitos que non estean maduros deben manterse a temperatura ambiente ata que maduren. Se se gardan na neveira, xa maduros, débense conservar separados doutras froitas.
A sandía é orixinaria de África tropical. O seu cultivo remóntase a uns 3.500 anos, no val do Nilo, proba diso son os xeroglíficos e esculturas atopados do antigo Exipto. Os europeos levaron a sandía a América, onde o seu cultivo difundiuse por todo o continente.
Existen dous trucos fantásticos para coñecer se unha sandía está madura. Un deles é comprobar que a parte da casca que estivo no chan sexa de cor amarela cremoso (se é branca ou verdosa recolleuse antes de tempo). Outro truco consiste en golpeala cos dedos e que soe oca.
Pode gozarse a calquera hora do día e é perfecta para o almorzo ou a merenda. Pódese engadir a ensaladas como primeiro prato, como prostre tanto soa como acompañada doutras froitas frescas, en bebidas refrescantes, xeados, macedonias, cócteles, sorbetes e zumes. No noso blog Gadis Saludable, atoparás receitas deliciosas con sandía.
A sandía consérvase perfectamente durante dúas semanas se se mantén a unha temperatura de 15º C e ata tres semanas a 7-10º C, pero non debe estar a temperaturas inferiores aos 7º C xa que é moi sensible ao frío. A nosa recomendación é que a deixes nun lugar fresco e seco, fóra da neveira.
Existen amplas dúbidas sobre a súa orixe, aínda que a maioría das fontes afirman que é orixinaria do Cáucaso, Anatolia e Persia. De aí introduciuse a Italia e estendeuse rapidamente por Europa.
Cando vaias consumir unha cirola asegúrate de que estea firmes, xa que é unha froita que madura con gran rapidez. Adóitase comer coa pel, polo que lembra lavala con coidado e mimo previamente.
A cirola é unha froita de tempada que se pode comer a calquera hora do día. É perfecta para a media mañá ou a merenda. Coas ameixas pódense elaborar unha infinidade de receitas: ensaladas, macedonias, repostería, cócteles, marmeladas, etc. Tamén se poden preparar fantásticas salsas para a carne. As cirolas é outra das froitas que poden ser desecadas dando lugar ás cirolas pasas. Aquí podes atopar diversas formas de consumilas.
É aconsellable deixalas madurar fóra da neveira, nun froiteiro. Pero unha vez maduras duran dous ou tres días. Polo que deben consumirse neses días ou gardalas no frigorífico para alongar un par de días a súa vida.
A orixe do melón non está claro, pero, igual que a sandía, pénsase que vén de África cun amplo desenvolvemento do cultivo na India. Consumiuse abundantemente na corte francesa a finais do século XV e os exércitos españois introducírono no continente americano. Neses anos o tamaño do melón era similar ao da laranxa, pero foi evolucionando ata chegar ao tamaño actual.
O melón está maduro cando ten un cheiro doce e delicado, en caso de non ter esta fragrancia aínda non está no seu punto e debemos deixalo madurar a temperatura ambiente. Outra das claves para saber se un melón está maduro é collelo con forza entre as mans e presionar con suavidade a base, un dos lados debería ceder un pouco.
O melón é apto para comer a calquera hora de día, xa sexa só ou en macedonia ou ensalada. Un par de preparacións clásicas e, que sempre funcionan, é en dadiños e cun pouco de xamón e en batido con xeo, engadíndolle unhas follas de menta. Tamén poderemos utilizalo como acompañante da carne asada, con pementa negra.
O melón, unha vez está maduro, debe consumirse o máis axiña posible. Se tes un cuarto ou medio melón é importante gardalo na neveira para que se conserve con maior frescura. Ademais está delicioso frío!
A orixe do aguacate é México, Colombia e Venezuela. Os primeiros españois en chegar a América nomeárono «pera das Indias», polo seu parecido coas peras de España.
Elixir un aguacate no seu punto xusto de maduración non é sinxelo. Se ceden a unha leve presión, estará na súa maduración perfecta. Ademais, débese estar pendente de que non teña manchas ou puntos negros excesivos, pois indica un exceso de maduración. Outro truco é sacarlle o talo. Se está verde o aguacate está no seu punto de consumo. Se pola contra é amarelo ou marrón, está verde ou pasado.
O aguacate contén un óso redondeado no centro que prevén a oxidación da froita. Cando o vaiamos cortar é importante ter en conta o óso: deberemos cortalo ata a metade e a partir de aí virar o coitelo ata redondear todo o aguacate. Ao ser unha froita sen sabor doce é máis habitual usalo para pratos salgados como ensaladas, guacamole (con cebola, tomate, cilantro e limón), pasta ou puré. A polpa é tan cremosa que pode usarse para untar, cun pouco de aceite, limón e sal. Aínda que esta combinación doce te sorprenderá gratamente.
Se aínda lles falta un pouco de maduración é mellor deixalos fóra da neveira para que maduren de forma natural. Pero no caso de que estea demasiado verde un truco é envolvelo en papel de xornal só ou xunto a unha mazá ou un plátano, estas froitas acelerarán o proceso. Ademais, o aguacate é apto para o seu conxelado. Bastará con baleirarlle a polpa, esmagala e mesturala cun chorriño de limón.
O paraguaio ten a súa orixe en China e era moi apreciado polos emperadores asiáticos. Posteriormente introduciuse en Europa a través de Xapón, Persia para ao final chegar a Grecia. O paraguaio é unha derivación do pexego, do que conserva similitudes como a pel aterciopelada ou o cheiro doce.
O paraguaio é unha froita que madura despois da súa recolección, polo que debemos comprobar cando está no seu punto cando ceda levemente á presión dos dedos. Non te preocupes se compras paraguaios un pouco duros, nuns días estarán perfectos para poder gozalos.
Esta froita é deliciosa para consumir en calquera momento do día, polo seu cheiro e sabor é refrescante e evoca os mellores momentos do verán. O paraguaio pódese comer con pel ou sen ela e é un complemento perfecto para as ensaladas e macedonias. Probáchelo nos smoothies? É moi saboroso cun pouco de melón e menta!
O paraguaio é unha froita moi estacional que se produce en exclusiva nos meses de verán, temos tan pouco tempo para gozalo e é tan delicioso que é unha froita moi apreciada. Para que madure lentamente e se conserve máis tempo debe conservarse no frigorífico, pero é recomendable consumilo a temperatura ambiente.
O figo é orixinario das ricas terras de Oriente Próximo. De aí difundiuse a Oriente e Occidente e considérase que os fenicios e os gregos, para quen era moi apreciado, transmitírono polo Mediterráneo. Uns séculos máis tarde, na Idade Media comezáronse a secar ao sol, dando lugar aos figos desecados. Hoxe en día, esta preparación, está sempre nas nosas mesas de Nadal.
Os figos e brevas teñen unhas engurras e aberturas moi características, que son a clave para saber se están no seu punto. A cor debe ser uniforme e agradable e a consistencia debe ser boa. Sábese cando están maduros porque ao presionalos con delicadeza a carne cede.
A mellor forma de tomar o figo é ao natural, cando están maduros teñen un exquisito sabor doce e literalmente desfanse na boca. Tamén se poden servir cun pouco de queixo estilo camembert ou con xamón, en poucos minutos poderás elaborar unha sobremesa refinada e deliciosa. Se es dos que teñen figueira en casa e xúntaste nunhas poucas semanas con moita froita podes elaborar marmelada de figo. Polo alto doce que ten o figo non será necesario que anadas máis azucre á cocción, mesmo poderás substituir o azucre por panela. Aquí unha receita. Terás una marmelada máis saudable!
Os figos son moi sensibles e perecedoiros, polo que se recomenda gardalos na neveira nun prato baixo ou nunha fonte, con suficiente espazo entre unha peza e outra.
Foron os romanos os que desenvolveron o seu cultivo, pero atopáronse restos arqueolóxicos da planta silvestre en zonas de Europa e Asia Central. Hoxe en día son miles as variedades de pera que se cultivan, en España as máis habituais son a blanquilla, a conferencia e a limoeira.
Un dos trucos clásicos para saber como escoller unha boa pera é facer presión levemente cos dedos a froita. Se ceden á presión, están no seu punto. Se non se vai a consumir o día que se adquire, pódese escoller aquela peza que estea máis dura para que acabe de madurar en casa, seguindo os consellos de como almacenala.
A pera é unha froita que se está madura é deliciosa, repleta de zume e moi refrescante. O mellor é comela ao natural, con ou sen pel. En cambio, se lle falta un toque para a maduración podemos usala en ensaladas. Rúcula, queixo e pera é un triunfo asegurado. Tamén é un ingrediente perfecto para compotas ou zumes.
A mellor solución para almacenalas é deixalas nunha fonte ou froiteiro sen ningún envoltorio, para que as peras poidan respirar. Pódense gardar na neveira, na parte menos fría que son os caixóns das froitas e as verduras, pero non demasiados días, para que conserven todas as súas propiedades e maduren de forma natural.
O marmelo, é unha árbore relacionada coa maceira e a pereira, é orixinario da rexión do Cáucaso, de Irán e Turquía. O seu nome científico é Cydonia Oblonga, que provén da variedade que se cultivaba na cidade de Cydon, en Creta.
Para escoller un bo marmelo un consello infalible é elixir aquelas pezas que teñan a pel amarela, sen golpes. Os que teñen a pel verde aínda están inmaturos e aqueles que teñan moitas manchas están moi maduros (poden servir para realizar unha compota, por exemplo).
A maneira máis común de tomar o marmelo é en marmeladas ou confeituras, de feito, o sobremesa “marmelo” é moi popular. O marmelo contén un alto nivel de pectina que é un espesante natural, polo que é fantástico para realizar xelatinas ou confeituras. Partido e baleirado con panela e canela e enfornado é delicioso.
O marmelo é unha froita que aguanta, unha vez colleitado, ata dous ou tres meses. En casa, poden estar a temperatura ambiente (acelerará a maduración) ou poden estar nos caixóns da neveira durante varias semanas, envolvidos individualmente en papel de cociña.
O mango é unha árbore orixinaria da India que se cultiva desde a prehistoria. Os españois levaron a froita desde a India ata Manila, a finais do século XIV e a principios do século XV introducírono nas colonias do trópico de América. Sen lugar a dúbida, os mangos máis saborosos atópanse nas zonas tropicais.
Un consello para saber se un mango está maduro é mergullalo en auga: se se afunde está perfecto para o seu consumo e se flota aínda está verde. Aqueles mangos que presenten zonas negras na pel están pasados, quizais podamos empregalos nalgún smoothie, pero se a pel está engurrada, aínda que sen manchas, estará perfecto para o seu consumo.
O mango é unha delicia, polo que se pode tomar como froita fresca, acompañado doutras froitas nunha macedonia ou con iogur natural. É habitual preparar zumes e batidos, sobre todo se temos un mango a piques de pasarse (así evitaremos o desperdicio alimentario). Ademais, se está verde acompaña moi ben ao peixe e á carne. É moi habitual como complemento na cociña asiática pola combinación aceda co picante. Aquí tes 10 ideas que che encantarán. Sempre se debe pelar.
Se están verdes podemos deixalos madurar fóra da neveira ata 20 días. Teñen un aroma tan delicioso que impregnará toda a cociña, será un ambientador natural!
En España foi introducida polos romanos e os árabes desde os vales do Nilo en Exipto. Posteriormente, foi trasladada ás terras de Sudamérica no século XVI e de aí levou a América do Norte. Máis tarde emigrou a África e Australia. Sen lugar a dúbida, a mazá é unha froita universal!
Para elixir unha boa mazá debemos escoller as que teñan menos manchas, engurras ou golpes. Aínda que a presenza de manchas non indica que a mazá estea en mal estado, moitas veces son características dalgunha variedade. Se non convence o aspecto pódese cociñar unha compota con elas. A polpa da mazá debe ser firme e non fariñenta. Para saber se están no seu punto pódese aplicar unha lixeira presión e se a pel engúrrase suavemente a mazá estará deliciosa.
A mazá consómese como froita de mesa ou como ingrediente de ensaladas. Tamén en salsas, guisos, compotas, marmeladas e zumes, e como ingrediente principal en repostería: tortas, empanadas, etc. É unha excelente opción para persoas con diabetes, aquí podes aprender a facer unha deliciosa tarta de mazá sen azucre.
A mellor forma de conservar as mazás é a temperatura ambiente, aínda que aguantan varias semanas se as introduces nun recipiente pechado cunhas pingas de auga. A mazá axuda a madurar a outras froitas, ollo ao deixala no froiteiro con outras pezas.
O orixe das cereixas é un misterio, pero pénsase que teñen o seu punto de partida nos países próximos ao mar Negro e mar Caspio. De aí, expandiuse a Europa e a Asia no período do imperio romano.
Para seleccionar unhas boas cereixas debemos fixarnos en que a pel este firme e sen ningunha rotura. Ademais, o talo axudaranos a escoller as cereixas frescas, xa que debe ser verde e fresco. Existe unha variedade das cereixas que son as guindas. As mellores son redondas e de cor vermella clara ou amarelado.
As cereixas son unha froita exquisita que é moi sinxela comer a media mañá ou na merenda. Pódense tomar soas ou en macedonia. Ademais, son moi apreciadas en repostería, xa sexa ao natural ou confeitadas. Son un recurso moi útil para guarnicións de carnes exóticas, como a caza.
Ata que non están maduras debemos conservalas nunha fonte fóra da neveira. Pero unha vez alcanzaron o punto de sazón debemos gardalas na neveira, sen lavar e deixándoas respirar sen tapar. Desta forma prolongaremos a súa vida ata dúas semanas máis. Tamén podemos conxelalas, deben estar frescas e mellor seleccionar as de cor viño.
As pinturas atopadas en tumbas do antigo Exipto certifican que se consumía habitualmente hai 6.000 anos, pero, aínda que a súa orixe non está clara, crese que provén dos territorios do actual Iraq. Os gregos e romanos estenderon o seu cultivo e apreciábano moito. No Renacemento volveron facer populares, tras anos de esquecemento na Idade Media.
O mellor truco para elixir uns bos espárragos é fixarse en que teñan os troncos duros e os brotes pechados.
Os espárragos pódense preparar moi facilmente e combinan á perfección con todo tipo de carnes e peixes. Son deliciosos á grella, cocidos, en minestra, salteados ou en quiches. Hai dúas variedades: o espárrago branco e o espárrago verde. O branco é máis habitual atopalo en conserva.
Os espárragos na neveira poden conservarse de dúas a tres días. Debemos gardalos na parte menos fría, na maioría dos frigoríficos é no caixón inferior.
O cogombro ten a súa orixe no sur de Asia. Foi moi popular en Grecia e en Roma, ata chegar á actualidade, que é unha verdura moi apreciada no Mediterráneo e en América do Norte. Sabías que é a cuarta verdura que se produce a nivel mundial? Despois do tomate, a col e a cebola! Ademais de ser nutricionalmente moi valiosa tamén o é en cosmética, especialmente para o contorno de ollos.
Para elixir un bo cogombro este debe ter a pel verde escura, sen manchas, firmes e un diámetro non demasiado ancho. Os cogombros de maior tamaño adoitan ser amargos e de textura branda. Ademais, podes probar o truco do talo: se ao presionalo está brando é que o colleitaron hai tempo.
O cogombro é o claro exemplo de que o verán chegou. É refrescante e lixeiro. Consómese lavado e, con ou sen casca, en ensaladas. Combina co iogur e a menta e é o complemento básico para o gazpacho. Podes probalo gratinado con bechamel, en ensaladas rusas, en maionesa ou encurtido. É moi versátil! Tamén moi apreciado en coctalaría.
O cogombro consérvase moi ben no frigorífico de tres a cinco días. Se o cortaches, podes gardalo nun recipiente de cristal para preservalo, pero non é apto para conxelar.
A cebola procede de Asia. Xunto co allo, ocupaba un lugar imprescindible na comida dos escravos da construción das pirámides de Exipto. De Europa pasou a América tras a chegada de Colón.
Unha boa cebola é dura, firme e de pescozo curto. As cebolas empezan a estar pasadas cando están húmidas ou con manchas.
A cebola é a base de calquera prato de culler, de verduras, de carne, de peixe… Unha boa cebola cociñada serve para unha empanada, para un sofrito ou para un revolto. En cru pódese tomar en ensaladas, en ensalada rusa, con salsas, con hummus ou con encurtidos. É imprescindible na cociña!
As cebolas hai que almacenalas nun lugar seco e fresco. Que sabias as avoas que as gardan na lacena! Unha vez cortada pódense poñer nun recipiente de cristal e na neveira. Mesmo se poden conxelar.
A cabaza é unha viaxeira nata. Usábase en China e en Exipto na antigüidade e atopáronse restos en tumbas incas precolombinas. En Europa comezouse a cultivar no século XV, moito antes de poñerse de moda para Halloween.
A cabaza perfecta ten que ser firme e coa pel intacta. Se teñen a pel brillante e suave estarán moi ternas. Nas cabazas o peso importa, pois son mellores as de maior peso en relación co seu tamaño.
A cabaza para ser consumida ha de ser pelada. A polpa pódese consumir tanto crúa (en ensaladas e bocadillos) como cociñada (en purés, en cremas, salteada con verduras, frita ou ao forno). Probaches a encher a cabaza de arroz ou revolto de verduras? Se queredes aprender a facer a crema de cabaza perfecta, aquí tedes a receita. A cabaza confitera emprégase en repostería para todo tipo de sobremesas, pero o máis clásico é como cabelo de anxo.
A cabaza pódese conservar nun lugar fresco e seco ou na neveira. Se se escaldan e conxélanse durarán un mes.
A xudía é de orixe incerto, pero considérase de América. Os primeiros europeos atopárona en México e Perú. Introduciuse en Europa por España no século XVI, pero o auxe definitivo foi no século XIX.
As xudías han de ter unha cor viva e brillante, forma regular e non moi duras.
O primeiro que debemos facer para preparar xudías é separarlles o filamento, cortar os extremos e lavalas. Son deliciosas cocidas (entre 15 e 25 minutos). Para iso débense engadir coa auga fervendo e engadir sal ao final da cocción. Estarán máis brandas! Pódense acompañar con pataca cocida, con ovo, con tomate, con xamón, con pementos e aderezalas con aceite de oliva ou un pouco de maionesa. Serven como prato principal ou como acompañamento de carnes e peixes. A crema de xudías é deliciosa e moi sinxela.
A mellor forma de almacenar as xudías é envolvelas en papel de xornal e metelas no caixón das verduras. Se se queren conxelar, o mellor é escaldalas primeiro.
A orixe do nabo é incerto, está entre Europa e Asia Central. Si se coñece que os gregos e os romanos apreciábano e que durante a Idade Media foi un alimento fundamental para a supervivencia. O nabo era a base da alimentación antes da aparición da pataca, pero a partir da Revolución Francesa decaeu o seu cultivo.
Elixir un bo nabo é sinxelo. Os nabos deben ser pequenos ou medianos, de pel lisa, firmes e pesados. A cor debe ser de branco a violeta. Se teñen pescozos estes deberán ser de cor verde.
O primeiro que se debe facer para preparar un nabo é lavalo, cepillalo e, se ten a pel dura, pelalo. As variedades máis pequenas poden consumirse crúas en ensaladas, pero o máis habitual é cocelos xunto a outras verduras ou preparalos salteados. O nabo é un ingrediente do cocido madrileño.
O nabo debe conservarse sen as follas. Despois pódese gardar no caixón das verduras da neveira, onde aguantará ata tres semanas. Lávase só antes de empezar a usalos. Hai que escaldalos para a súa conxelación.
O orixe da cenoria é Europa, Asia e o norte de África. En España a variedade que máis se cultiva é a cenoria semilarga de Nantes.
As mellores cenorias son as de pel suave, laranxas e de tamaño pequeno ou mediano. Se aínda teñen as follas deben ser verdes e estar frescas.
Antes de preparar as cenorias hai que pelalas. Pódense tomar crúas, como crudités, como acompañamento de hummus ou salsas, en ensalada ou co teu zume favorito. O de laranxa e cenoria está cheo de vitaminas! Cocidas serven para cremas, purés, sopas, paellas… As sobremesas de cenoria son deliciosas e existen moitas receitas saudables. Aquí unha versión máis sa da famosa tarta de cenoria.
As cenorias consérvanse ben en lugares frescos e secos. Na neveira aguantan ata dúas ou tres semanas. Se se van a conxelar deben ser cocidas previamente.
O tomate é orixinario de Perú e introduciuse en Europa a través dos españois que o usaban como planta ornamental. No século XVIII empezou a cultivarse como hoxe coñecémolo, ata converterse no top 1 das verduras (aínda que en realidade o tomate é unha froita, xa que contén sementes no froito!).
Os tomates pódense elixir ben maduros ou verdes. Se se queren maduros deben ser de cor vermella viva, pel lisa e brandos. Mellor que conserven aínda algo de rama para potenciar o seu sabor e cheiro. Se se prefiren a un punto da súa maduración deben ser de cor rosada e máis firmes. As marcas amarelas ou verdes preto do talo son manchas do sol. Os tomates moi maduros ou con marcas poden empregarse para salsas, sofritos, gazpachos ou salmorejos.
O tomate é delicioso en todas as súas variantes e debe ser lavado previamente. Se queremos pelalo pódese realizar un corte fino en forma de cruz na base e escaldalo. Pódese consumir cru en ensaladas, en zumes, en gazpacho ou como froita, facendo honra á súa orixe botánica. Tamén se pode cociñar á prancha, rebozado, ao forno, con peixes, con verduras… Se temos moito excedente nada como facer salsa de tomate caseira ao estilo italiano e conservala en botes selados ao baleiro.
A mellor forma de conservar os tomates é a temperatura ambiente, pero se queremos aumentar a súa vida podemos introducilos na neveira.
As espinacas son orixinarias de Persia e non se sabía delas na Grecia e a Roma antigas. As espinacas coñécense en España desde o século XI cando foron introducidas polos árabes. De aquí, pasaron a cultivarse a Francia e ao resto de Europa.
Unhas boas espinacas son aquelas que teñen as follas frescas, tersas e verde uniforme.
As espinacas poden consumirse crúas ou cociñadas. As follas tenras e pequenas pódense preparar en ensalada, con leituga, rúcula ou cóengos, con queixo fresco, froitos secos e froitas. Coas follas máis grandes pódense preparar rolos de carne ou gambas. Son deliciosas cocidas, refogadas, con pasta, en empanadas… Probaches o smoothie de espinacas, plátano e chía?
A espinaca fresca pódese gardar na neveira. Ademais, pódense conxelar se previamente se coceron.
A planta do repolo é orixinaria de Europa. Os exipcios e os gregos cultivábana e usábana como alimento e medicamento. Hoxe en día cultívase en todo o mundo.
Un bo repolo é verde, con follas tenras e firme.
O repolo pódese comer cru ou cociñado. En ensaladas é pouco común, pero delicioso. Cociñado é o substituto perfecto aos grelos ou á verza. No centro de Europa prepárase o chucrut, repolo fermentado con vinagre e especias.
O repolo fresco pode conservarse a temperatura ambiente ou na neveira, pero non se debe lavar ata o momento da súa preparación. Pódese conxelar ata oito meses, previamente débese escaldar.
O orixe de allo porro non está claro, pero consumíase hai máis de 5000 anos en Mesopotamia, Exipto e Turquía. Os romanos cultivárono e levárono a Gran Bretaña, onde foron grandes consumidores. Na Idade Media estendeuse por Europa, xa que o allo porro e o nabo foron a principal fonte de alimentación da época.
Para seleccionar un bo allo porro debemos fixarnos no talo e nas follas. O talo debe ser branco, recto e consistente e as follas deben ser verde escuro e planas.
O allo porro ten dúas partes: a máis tenra que se consome e as follas verdes que son perfectas para enriquecer os caldos ou os guisos. Para preparar os allos porros o primeiro que se debe facer é lavalos e separarlle as follas máis duras e verdes. Pódense consumir crus (se están moi tenros son deliciosos nas ensaladas) ou cociñados (normalmente como acompañante doutras verduras). Como prato principal pódense preparar allos porros á vinagreta, quiche de allos porros e cabaciña ou unha saborosa vichyssoise. O allo porro caramelizado é delicioso!
Para conservalos mellor, podes cortar o talo lonxitudinalmente e lavalo con auga. Os allos porros aguantan ata dúas semanas en perfecto estado na neveira ou nun lugar fresco. Pódense conxelar sen necesidade de escaldar.
O orixe do pemento é mexicano e data do século 5000-3000 a. C. Os españois trouxérono a Europa na súa primeira viaxe polo sabor picante similar ao da pementa (moi apreciada na época). O primeiro lugar onde se cultivou en España foi en Extremadura, onde se secaba e moíase, dando lugar a unha especia similar á pementa, o agora famoso pemento.
Un bo pemento é aquel de cor brillante, liso, carnoso e pesado respecto a o seu tamaño. O talo debe ser moi verde e firme. Na actualidade existe unha ampla variedade de pementos: italiano, morrón, do piquillo, de Padrón…
Para preparar pementos grandes é conveniente retirar as sementes e a pel (ásanse, cando a pel sepárese, mergúllanse en auga fría). Pódense consumir crus en ensalada ou cociñados. Os máis pequenos e finos son máis adecuados para fritir e os máis carnosos para asar ou encher. Os pementos son un ingrediente fundamental nos pistos de verduras.
Os pementos deben gardarse no caixón das verduras ata 15 días. Pódense conxelar se previamente se escaldan e pélanse.
A orixe do Brócoli provén do Mediterráneo Oriental (Líbano, Persia e Turquía). Pertence á familia das coles, igual que a coliflor ou o repolo. “Brócoli” provén do italiano « brocco» (brote). É a hortaliza de maior valor nutricional por unidade de peso comestible.
Un bo brócoli é o que non ten as flores abertas e está de cor verde vibrante.
Para lavalo é mellor baixo un chorro de auga que mergullalo. O máis común é preparar o brócoli fervido ou ao vapor, só ou con máis verduras. É perfecto para saltear, cuberto de bechamel e enfornado, con maionesa ou en sopas e purés. Pódese consumir cru. Atréveste a probalo nunha ensalada? Podes descubrir todo sobre o brócoli nesta web.
O ideal é gardar o brócoli sen lavar no caixón de verduras da neveira. Para conxelar débese escaldar.
A orixe da cabaciña crese que é de lugares tan dispares como a India ou América do Sur. Na actualidade consómese en todas as rexións cálidas do planeta. Sabías que nalgúns países é moi apreciada a súa flor? Fiore di succa con queixo, unha delicia italiana! Ou a quesadilla de flor de cabaciña mexicana, unha verdadeira marabilla.
Para elixir unha cabaciña non debemos fixarnos na súa cor, xa que depende da variedade. As cabaciñas deben estar limpas, brillantes e coa pel tersa.
A cabaciña é unha verdura que se adoita preparar cociñada con ou sen pel. É perfecta para unha infinidade de receitas e preparacións: cocida, frita, salteada, recheada, en purés, cremas, gratinada, con bechamel, en pistos, tortillas, quiches, pizzas…
Pode conservarse na neveira durante dúas semanas. Pódense conxelar, previamente haberá que escaldala tres ou cinco minutos.
As acelgas cultívanse en Asia desde o 800 a. C. e os romanos xa as empregaban en sopas. O seu cultivo é tradicional nas rexións do mar Mediterráneo.
Para elixir unhas boas acelgas hai que fixarse en que teñan as follas frescas, tenras, verdes e coas pencas duras.
A acelga ten dúas partes, as follas e as pencas, polo que teremos dúas opcións para preparalas. A parte das follas pódese usar para ensaladas, en cru, ou como acompañamento de carnes ou peixes se as cociñamos. Tamén se poden empregar para preparar empanadas ou para saltear. As pencas adóitanse cocer e tomar soas ou en ensaladas. A tortilla de acelgas, pencas e pataca é unha delicia.
A vida da acelga é bastante curta, entre dúas ou tres días, polo que convén gardala no caixón das verduras da neveira para preservar as súas propiedades. Pódese conxelar, se previamente se escalda.
A súa orixe non está claro, pero parece que provén do antigo Exipto e os árabes introducírona na Península Ibérica. O seu cultivo e o seu consumo é habitual nos países do Mediterráneo.
Para saber se unha alcachofa é fresca débese achegar ao oído e escoitar un renxido ao apertala lixeiramente. O tamaño é indiferente para determinar a calidade, pero o rabo debe estar firme e as xemas ser de cor verde clara.
As alcachofas son sinxelas de cociñar tendo en conta un par de trucos: para que non se poñan negras, hai que fregalas con limón e para que queden tenras tras a súa cocción, hai que engadir un pouco de zume de limón e unha culleriña de fariña á auga. Pódense consumir crúas, aínda que é menos habitual, cun chorriño de AOVE e un pouco de sal e de pementa. Ao forno con xamón ou anchoas en salgadura ou con bechamel. Fritas, cortada en metades ou cocidas con outras verduras. Ao cociñalas é mellor evitar fervores longos porque afecta o seu sabor e á súa textura.
Hai que almacenar as alcachofas en lugares frescos ou no frigorífico, para iso podemos mergullar o talo en auga. Unha vez cociñadas, pódense conxelar.
A col lombarda cultivábana os exipcios e con posterioridade os gregos. Os romanos déronlle consideración de medicina e na Idade Media foi un remedio común das clases baixas.
A col lombarda ha de ser dura, que renxa e que non desprenda fortes cheiros. As follas interiores non han de ser do mesma cor que as exteriores, xa que non serán coles lombardas frescas.
A col lombarda pódese tomar crúa en ensaladas ou cociñada. Cociñada con mazá e patacas é deliciosa. Adoitábase tomar en Noiteboa, antes de acudir á misa do Galo.
A mellor forma de almacenala e que aguante de dous a tres semanas, é no caixón de verduras do frigorífico. Pódese conxelar, unha vez cocida.
O apio era sacro no antigo Exipto e en Grecia e os romanos usábano nos banquetes funerarios. Non foi ata a Idade Media que se popularizou para o consumo.
Para elixir un bo apio hai que fixarse en que o talo sexa compacto, groso, firme e de cor verde clara. As follas han de ser verdes, frescas ou un pouco murchas.
O apio consómese fresco (hai que eliminar os fíos) ou fervido. Ademais, as follas e pencas verdes pódense usar para caldos. Se as pencas son brancas ou douradas pódense facer crudités para o hummus ou outras salsas de untar. Tamén son perfectas para ensaladas. As lentellas con apio son deliciosas.
O apio consérvase un par de días na neveira, mellor mergullando a parte inferior do talo en auga. Pódese conxelar se se escalda, pero ao desconxelalo xa non renxerá.
O orixe do chícharo está en China. Chegou a Europa a través de Oriente Medio e non foi ata o século XVI que empezou a consumirse como gran fresco, tal e como o coñecemos. Anteriormente usábase seco ou como alimento de animais.
Para elixir uns bos chícharos debemos fixarnos en que as vainas estean enteiras, sas e sen humidade. Os grans deberán estar frescos e sans.
Os chícharos pódense preparar de moitas formas e como complemento a unha infinidade de pratos. Pódense comer crus en ensaladas cando están moi tenros ou cocidos ao vapor, salteados, en puré, minestras, con arroz, pasta, peixes, ovos... Os tirabeques son unha variedade que se prepara cortando as puntas da vaina e quitándolle as hebras. Salteados con allo son unha delicia.
Os chícharos deben tomarse frescos, o mellor é debullalos e comelos ese día. Teñen unha vida curta e consérvanse só un par de días frescos no frigorífico.
A coliflor ten a súa orixe en Oriente Próximo. Introduciuse en Europa a través de Turquía no século XVI e hoxe en día é universal.
Unha boa coliflor é aquela que é firme e compacta, con follas verdes. Se ten follas pequenas que saen da flor, non implica mala calidade.
O primeiro para preparar unha coliflor é limpala: córtase a base, arríncanselle as follas (cociñadas son deliciosas), sepáranse os ramos e lávanse. A coliflor pode tomarse crúa en ensalada, ou cociñarse. É un bo acompañante de peixes, como o bacallau, ou mesmo pode ser un ingrediente máis da tortilla. Pode combinarse con bechamel ou queixo e gratinala.
É recomendable non lavala ata que se vaia a cociñar, pero consérvase moi ben no frigorífico. Pódense conxelar as mellores piñas, deben escaldarse previamente.
Os grelos teñen diversos nomes e variedades en función do país. É unha verdura moi empregada en Galicia, Asturias, Bierzo e norte de Portugal. É o brote floral do nabo, en cuxo extremo aparecen as flores. Se a planta é nova e non ten as flores chámase nabiza.
Para elixir uns bos grelos debemos fixarnos en que a folla estea vigorosa e sexa de cor verde vibrante. O talo debe ser firme e de cor verde pálida.
Os grelos son deliciosos e pódense comprar tanto frescos, aproximadamente de novembro a abril, como en conserva. Son a base do caldo galego e doutros pratos tradicionais e habituais nos entroidos. O lacón con grelos é outra receita exquisita, pero se se prefire, pódense degustar, unha vez cocidos, salteados con allo e xamón, en revoltos ou como guarnición de carnes e peixes. Por se non tedes claro cómo cocelo aquí tedes un vídeo.
O grelo é unha verdura moi delicada, desde a súa recolección ata o seu consumo deben pasar poucos días. Un consello para almacenalos é gardalos en papel de xornal na neveira non máis de dous días. Pódense conxelar, se previamente se escaldaron.
A berenxena ten a súa orixe na India e chegou a Europa grazas aos árabes, que a introduciron na Península Ibérica. O seu cultivo é de gran calidade nas terras bañadas polo mar Mediterráneo.
Un truco para saber se está madura é facer un pouco de presión cos dedos, se estes deixan pegada, a berenxena está no seu punto. As berenxenas con máis sabor son as máis tenras, firmes e de cor morada escura. As de maior peso en relación co seu tamaño son as máis recomendables.
A berenxena é unha delicia e combina moi ben con outras verduras como a cebola, cenoria ou cabaciña. Pode tomarse guisada, rechea, rebozada, á brasa, gratinada, en cremas… Normalmente débese mergullar, despois de cortala, en auga con sal durante uns minutos (ou engadirlle zume de limón) para rebaixar o sabor amargo. Unha delicia para tomar ocasionalmente é a berenxena frita con mel. Aquí tedes un vídeo no que se explica como freila para que quede lixeira.
A berenxena é bastante delicada, polo que, débese tratar con coidado e, preferiblemente, gardala na neveira.
O orixe da uva remóntase aos exipcios, pero non se cultivou ata os gregos e romanos que comezaron a elaborar viño. Na actualidade a uva cultívase en rexións cálidas e España é un dos lugares con mellores e máis variedade de uvas.
O acio debe ser forte e as uvas de pel lisa e cor uniforme. Un consello útil para seleccionar un bo acio de uvas é axitalo lixeiramente, as uvas deberán permanecer suxeitas. Se caen, están demasiado maduras, nese caso poderemos usalas nunha macedonia.
A uva é un alimento moi sinxelo de tomar e que adoita ter un sabor doce e moi apreciado. Pódense tomar uvas soas, cun pouco de queixo, en macedonias ou zumes (o mosto ou zume de uva é delicioso!). As uvas pasas é a alternativa desecada, que son perfectas para engadilas a ensaladas de todo tipo: de arroz, de pasta, de espinacas… Ademais, as uvas pasas mesturadas con outros alimentos cociñados son exquisitas. Probaches a compota de mazá con uvas pasas?
As uvas consérvanse facilmente e por longo tempo envolvidas en bolsas de papel e colgadas cara abaixo, coas uvas separadas. Na neveira poden aguantar ata quince días, aínda que o ideal para comelas é tomalas do tempo.
Sabías que o kiwi non chegou a España ata finais dos anos 60? O kiwi é unha froita silvestre orixinaria de China que se empezou a cultivar hai só 300 anos. A principios do século XX levou a Nova Zelandia, que impulsou a súa produción e o rebautizou co nome da súa ave máis característica. O kiwi dáse moi ben no clima de Galicia onde se atopan plantacións con facilidade.
O kiwi está no seu mellor momento cando non ten manchas e non está excesivamente brando. O tamaño do kiwi non inflúe na calidade da froita, un pequeno será igual de delicioso que un grande.
O kiwi é unha froita que se degusta principalmente ao natural. É moi fácil comelo, pelándoo ou partíndoo pola metade e cunha culleriña. Nunha ensalada cítrica encaixa moi ben e tamén se pode cociñar con manteiga, para preparar unha salsa de acompañamento da carne.
O kiwi ten unha vida bastante longa e a maduración é moi lenta. Pódese conservar nun lugar fresco e aguantará ata 15 días. Se se pon na neveira, aguantará o dobre. Ademais, pode conxelarse para despois facer deliciosos smoothies. Se están moi verdes pódense deixar xunto con mazás ou peras que desprenden etileno e acelerará a súa maduración.
O caqui é do século VIII, onde se cultivaba en China e Xapón. No século XIX introduciuse en EEUU e posteriormente en Francia, España e Italia.
Para elixir un bo caqui, este debe ter a pel sen imperfeccións e hai que consumilo rápido cando está brando e maduro, xa que se estraga facilmente.
O caqui é moi doce para comer só. Ábrese con facilidade e pódese tomar cunha culleriña. Tamén se usa para sobremesas, batidos e xeados. Aquí unha receita cunha compañeira de temporada.
Os caquis duros consérvanse ata tres semanas no frigorífico e os verdes pódense deixar a temperatura ambiente. Se queremos que maduren antes podemos deixalos xunto a mazás ou plátanos. Un truco para a súa conservación é conxelalo, enteiro ou a polpa, nese caso débese engadir zume de limón para evitar a oxidación.
Os cítricos son orixinarios de Oriente, de China e da India. Adaptáronse moi ben ao clima de Levante no século XVIII.
Nas mandarinas o tamaño non importa, pero si o seu peso. Teñen máis zume as máis pesadas. As de maior calidade teñen a pel branda, moi pegada aos cuarteiróns e cun cheiro doce e intenso.
A mandarina pódese comer moi facilmente ao natural, polo que é perfecta para a media mañá ou a merenda. Tamén se poden elaborar zumes, usar os seus cuarteiróns en repostería ou preparar xeados refrescantes. En Oriente, de onde é orixinaria, prepárase en salsas para carnes, aves ou peixes.
Pódense deixar no froiteiro a temperatura ambiente ou no caixón da neveira, a parte menos fría.
Seguro que che soa “laranxas da China” e, efectivamente, o orixe desta froita é en China e no norte de Birmania. En España introducírona os árabes no século X, aínda que a laranxeira doce é do ano 1450.
As laranxas están no seu mellor momento cando resultan pesadas respecto a o seu tamaño e non debemos fixarnos na cor da súa pel, hai laranxas verdes deliciosas!
Aínda que o zume de laranxa é unha institución, o ideal para aproveitar ao máximo as calidades da laranxa é tomala ao natural. Con iso evitaremos unha concentración excesiva de azucres. Tamén podemos facer unha laranxada ou botar un pouco de canela encima da laranxa pelada e cortada. Ademais, coas laranxas amargas prepáranse unhas marmeladas exquisitas. A pel da laranxa é un clásico nas queimadas de Galicia, que debe ser bebida con moderación e ocasionalmente. Deixámosvos unha receita por se vos animades.
As laranxas pódense deixar no froiteiro, pero para alongar a conservación durante unhas semanas débense introducir no frigorífico. Débense colocar unhas ao lado das outras, con certa separación e non unhas enriba das outras.
O pomelo é un cítrico que non se ten claro a súa orixe, aínda que se cre que é unha mestura das laranxas doces coa toronja, un cítrico tropical.
Igual que a laranxa e a nectarina, un bo pomelo é aquel que ten bastante peso, o que indica que está no seu punto perfecto de maduración.
O pomelo non é unha froita moi habitual na gastronomía española, pero cada vez está máis presente. Pódese consumir ao natural e, dado o seu amargor, é perfecto para un granizado, zume ou smoothie, xa sexa só ou acompañado doutros cítricos. Unha boa idea é conxelar cubiños de zume de pomelo e engadilos á auga.
O pomelo consérvase ben a temperatura ambiente durante unha ou dúas semanas. Tamén poderemos refrixeralo na parte menos fría da neveira ou conxelalo en zume.